Ölümsüz eserleriyle Can Yücel

‘Benim bu adamla tanışmam gerekiyor’ diye düşündüğümüz en az bir insan görmüşüzdür hayatımız boyunca, benim içinde Can Yücel böyledir işte. Ben anneme Can Yücel’le tanışacağım dediğimde aldığım tepki ( yeni öldü adam kızım deli misin?) beni büyük bir dehşete düşürmüş olacak ki uzun bir süre inanmamıştım. Yaşım küçük olmasından da kaynaklanan bir bunalım dönemi geçirmişliğim bile oldu. O zaman şiirlerine çok anlam verememekle birlikte aşırı bir hayranlık duyuyordum kendisine. Onun gibi şiir yazabileceğime inanıyordum falan o derece- ne haddimse. Sonra teker teker şiirlerini ve hayatını okumaya başladım, hatta çoğu şiirini ezberleyene kadar okumuşluğum bile vardır. Aşırı bir hayranlık benimkisi, çünkü insanın kalbine ve yalnızlığına dokunacak şiirler yazmayı başarmış bir kişiydi. Bir çayı tema yapıp yalnızlığı anlatmak kaç tane şairin harcıydı ki..

  Ahh o şiirleri, o kıvrak zekâsıyla yazılmış, her duygunuza uyabilecek kadar anlamlı şiirleri, ilk ayrılığımı yaşadıktan sonra okuduğum şiirine tepkim aaa aynı şeyi yaşamışız olmuştu, şimdi düşününce tabi benim taktığım kadar küçük olayları takmayacak biri olduğunu anlayabiliyorum. Öve öve bitirilmeyecek bir şair, yaza yaza anlatılamayacak en iyisi onu bıraktığı eserlerle tanımak. O yüzden onun bir şiiriyle bitirmek istiyorum ona hitap ettiğim yazımı. Ruhun şad olsun büyük üstat!

O kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,
arkalarında doldurulması
mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
Dayanılması o kadar da zor değildir, büyük ayrılıklar bile,
en güzel yerde başlatılsaydı eğer.
Utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer
Yüz kızartıcı bir suç değildir hırsızlık,
çalınan birinin kalbiyse eğer.
Korkulacak bir yanı yoktur aşkların,
insan bütün derilerden soyunabilseydi eğer.
O kadar da yürek burkmazdı alışılmış bir ses,
hiçbir zaman duyulmasaydı eğer.
Daha çabuk unuturdu belki su sızdırmayan sarılmalar,
kara sevdayla sarıp sarmalanmasalardı eğer.
Belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine delice bakmasalardı eğer.
Çabuk unutulurdu ıslak bir öpücüğün yakıcı tadı belki de
kalp, göğüs kafesine o kadar yüklenmeseydi eğer.
Yerini başka şeyler alabilirdi uzun gece sohbetlerinin,
son sigara yudum yudum paylaşılmasaydı eğer.
Düşlere bile kar yağmazdı hiçbir zaman,
meydan savaşlarında korkular, aşkı ağır yaralamasaydı eğer.
Su gibi akıp geçerdi hiç geçmeyecekmiş gibi duran zaman,
beklemeye değecek olan gelecekse sonunda eğer.
Rengi bile solardı düşlerdeki saçların zamanla,
tanımsız kokuları yastıklara yapışıp kalmasaydı eğer.
O büyük, o görkemli son, ölüm bile anlamını yitirirdi,
yaşanılası her şey yaşanmış olsaydı eğer.
O kadar da çekilmez olmazdı yalnızlıklar,
son umut ışığı da sönmemiş olsaydı eğer.
Bu kadar da ısıtmazdı belki de bahar güneşleri,
her kaybedişin ardından hayat yeniden başlamasaydı eğer.
Kahvaltıdan da önce sigaraya sarılmak şart olmazdı belki de,
dev bir özlem dalgası meydan okumasaydı eğer.
Anılarda kalırdı belki de zamanla ince bel,
namussuz çay bile ince belli bardaktan verilmeseydi eğer.
Uykusuzluklar yıkıp geçmezdi, kısacık kestirmelerin ardından,
dokunulası ipek ten bir o kadar uzakta olmasaydı eğer.
Issız bir yuva bile cennete dönüşebilirdi belki de,
sıcak bir gülüşle ısıtılsaydı eğer.
Yoksul düşmezdi yıllanmış şarap tadındaki şiirler böylesine,
kulağına okunacak biri olsaydı eğer.
İnanmak mümkün olmazdı her aşkın bağrında bir ayrılık gizlendiğine belki de,
kartvizitinde 'onca ayrılığın birinci dereceden failidir' denmeseydi eğer.
Gerçekten boynunu bükmezdi papatyalar,
ihanetinden onlar da payını almasaydı eğer.
Issızlığa teslim olmazdı sahiller,
Kendi belirsiz sahillerinde amaçsız gezintilerle avunmaya kalkmamış olsaydın eğer.
Sen gittikten sonra yalnız kalacağım.
Yalnız kalmaktan korkmuyorum da,
ya canım ellerini tutmak isterse...
Evet Sevgili,
Kim özlerdi avuç içlerinin ter kokusunu,
kim uzanmak isterdi ince parmaklarına,
mazilerinde görkemli bir yaşanmışlığa tanıklık etmiş olmasalardı eğer!!